آنچه که در تصویر می بینید طرح اولیه قالیچه پرنده ای است که توسط خانم Noah Jafferis، از دانشجویان فارغ التحصیل دانشگاه پرینستون ارائه شده است. شاید در ظاهر هیچ شباهتی بین این صفحه 4 اینچی (10 سانتیمتری) و یک قالیچه دیده نشود. اما به نظر می رسد که ایده آن از همان قالیچه علاء الدین گرفته شده است.
در بافت این قالیچه نمادین به جای نخ، یک شبکه از سنسور های الکترونیکی هوشمند تار و پود آن را تشکیل می دهند. علمکرد این سنسور ها به گونه ای است که جریان هوا را در سطح این صفحه از عقب به جلو هدایت می کند. کنترل حرکت امواج هوا توسط سنسور ها این امکان را به وجود می آورد که قالیچه با سرعت یک سانتیمتر در ثانیه به جلو حرکت کند.
محاسبات و بررسی ها نشان می دهد که برای جابه جایی یک انسان، این صفحه بایستی حدودا 50 متر باشد تا بتواند فردی را که روی آن می نشیند، از زمین بلند کرده و از نقطه ای به نقطه دیگر جابه جا کند.
در حال حاضر بخشی از مطالعات نیز بر روی تبدیل شیوه تامین انرژی این قالیچه به یک نوع سیستم خورشیدی است، تا بتواند انرژی برق مورد نیاز جهت عملکرد سنسور های خود را از طریق انرژی نور خورشید تامین کند.
سازنده این طرح می خواهد روشی را ابداع کند که بتواند مدار های الکترونیکی مورد نیاز سنسور ها را به کمک پرینتر هایی که از جوهر های نانو استفاده می کنند تهیه کند، تا ظرافت و بهینه سازی مدارات الکترونیکی آن به حداکثر ممکن برسد.
جالب است. شاید هیچ کدام مان فکرش را هم نمی کردیم که روزی با کمک تکنولوژی، رویاها و افسانه های کودکی مان رنگ واقعیت به خود گیرد.